تست آلدوسترون (Aldosterone) چیست و چرا تجویز می‌شود؟

آزمایش آلدوسترون ممکن است توسط پزشک به دلایل مختلفی تجویز شود؛ از جمله:

به طور کلی، آزمایش آلدوسترون به همراه سایر آزمایش برای تشخیص شرایطی که ممکن است بر تولید بیش‌از‌حد یا کم‌تر از حد هورمون در بدن تأثیر بگذارند، انجام می‌گیرد.

این آزمایش‌های دیگر ممکن است شامل آزمایش هورمون رنین (Renin hormone test) یا آزمایش تست تحریک ACTH (هورمون آدرنوکورتیکوتروپیک) باشد.

در بیشتر موارد، خون‌گیری به‌آسانی انجام می‌گیرد. با این حال، رگ‌های هر فرد متفاوت است و خون‌گیری از برخی رگ‌ها نسبت به سایر عروق دشوارتر است. اگرچه خطرات مرتبط با خون‌گیری کم است، موارد زیر برخی از حوادث جزئی است که ممکن است رخ دهد:

برخی از داروها ممکن است با سطوح آلدوسترون در خون تداخل داشته باشند؛ بنابراین پزشک ممکن است از شما بخواهد که مصرف برخی از داروها را قبل از تکمیل آزمایش متوقف کنید. داروهایی که می‌توانند باعث ایجاد تداخل شوند؛ عبارت‌اند از:

همچنین ممکن است پزشک دستورالعمل‌هایی را در مورد میزان نمکی که می‌توانید قبل از آزمایش مصرف کنید به شما ارائه دهد. گاهی اوقات، آزمایش به‌دنبال تزریق محلول نمکی داخل وریدی انجام می‌شود.

علاوه‌بر این، ملاحظات سبک زندگی از جمله بارداری، سطح فعالیت، استرس، و رژیم غذایی می‌تواند بر سطح آلدوسترون تأثیر بگذارد؛ بنابراین، پزشک ممکن است دستورالعمل‌های خاصی را به شما ارائه دهد که باید دنبال کنید تا دقیق‌ترین نتایج را به دست آورید.

اگر در گذشته از شما خون گرفته شده است، آزمایش آلدوسترون هم به روشی مشابه انجام می‌شود؛ فردی که خون شما را می‌گیرد ممکن است یک تکنسین آزمایشگاه، پرستار یا پزشک باشد. ابتدا، پزشک یک نوار الاستیک را دور بازوی شما قرار می‌دهد تا رگ‌های خونی را فشرده، جریان خون را متوقف و یک ورید را پیدا کند.

هنگامی که رگ شناسایی شد، سوزن را در آن فرو می‌کند؛ اگر در حین خون‌گیری، محل رگ پیدا نشود و یا حرکت نکند، ممکن است نیاز باشد سوزن بیش از یک‌بار وارد شود.

پس از وارد کردن سوزن در ورید، پزشک یک لوله را در انتهای سوزن قرار می‌دهد تا نمونه را جمع‌آوری کند. هنگامی که مقدار کافی خون برای آزمایش جمع‌آوری کرد، باند الاستیک را برمی‌دارد، با گاز یا پنبه روی محل را فشار می‌دهد و یک چسب روی آن قرار می‌دهد.

اگر قبلاً آزمایش خون نداده‌اید، ممکن است نگران باشید که بدانید وقتی سوزن وارد می‌شود، چه حسی دارد. برخی از افراد پس از وارد کردن سوزن، درد خفیف تا متوسطی را تجربه می‌کنند. اما افراد دیگر ممکن است فقط احساس خفیف درد کنند یا تقریباً هیچ‌چیزی احساس نکنند. تجربه‌ی یک فرد از آزمایش خون ممکن است با تجربه‌ی دیگری متفاوت باشد.

پس از پایان آزمایش خون، ممکن است پزشک از شما بخواهد که بانداژ را برای مدت زمان مشخصی نگه دارید. با این حال معمولاً دستورالعمل خاصی در مورد آزمایش خون آلدوسترون وجود ندارد. اگر پزشک شما مشکوک به یک بیماری باشد، ممکن است تا زمان گرفتن نتایج، دستورالعمل های خاصی ارائه کند.

بسته به آزمایشگاه و روز هفته‌ای که خون داده‌اید، تحویل نتایج ممکن است سه تا پنج روز طول بکشد.

عوامل متعددی بر نحوه‌ی تفسیر آزمایش آلدوسترون تأثیر می‌گذارد. نتایج آزمایش ممکن است با توجه به سن متفاوت باشد. علاوه‌بر این، محدوده‌ای که نرمال (رنج نرمال) در نظر گرفته می‌شود ممکن است از یک آزمایشگاه به آزمایشگاه دیگر متفاوت باشد.

مطالعات نشان داده است که بیماران مبتلا به نارسایی احتقانی قلب در مقایسه با بیماران عادی، سطوح بالاتری از آلدوسترون دارند. علاوه‌بر این، زمانی که سطح آلدوسترون بالا باشد، معمولاً باعث فشار خون بالا می‌شود و می‌تواند فیبروز قلبی را افزایش دهد.

افزایش سطح آلدوسترون ممکن است نشان‌دهنده‌ی بیماری‌هایی مانند آلدوسترونیسم اولیه، سندروم بارتر و سایر بیماری‌های کلیوی باشد.

از سوی دیگر، آزمایش‌هایی که نتایج آن‌ها کاهش سطح آلدوسترون را نشان می‌دهند، ممکن است نشان‌دهنده‌ی یک اختلال خودایمنی به نام بیماری آدیسون، رژیم غذایی حاوی مقدار زیادی سدیم و موارد دیگر باشد. در نهایت، پزشک نتایج آزمایش را با شما در میان می‌گذارد.

هنگامی که نتایج آزمایش خود را دریافت می‌کنید، به خاطر داشته باشید که محدوده‌ی ذکر‌شده در آزمایش به‌عنوان راهنمای آن‌چه ممکن است در داخل بدن شما رخ دهد، عمل می‌کند. پزشک فاکتورهای زیادی مانند سابقه‌ی سلامتی و لیست علائم را هنگام تشخیص در نظر می‌گیرد.

اگر مقادیر آلدوسترون در خون شما خیلی زیاد یا خیلی کم است، چندین گزینه‌ی درمانی وجود دارد که می‌توانید (بسته به عامل ایجاد مشکل) از آنها استفاده کنید تا به شما در رسیدن به یک نتیجه‌ی موفقیت‌آمیز کمک کند.