انواع اختلالات خونریزی که باید بشناسیم

اختلالات خونریزی مانند هموفیلی و بیماری فون‌ویلبراند زمانی‌که خون فاقد فاکتورهای لخته‌کننده ضروری باشد، ایجاد می‌شوند. این بیماری‌ها اغلب ارثی هستند، اگرچه در مواردی، بدن آنتی‌بادی‌هایی تشکیل می­دهد که علیه فاکتورهای لخته‌کننده طبیعی خون مبارزه می­کنند، در نتیجه باعث ایجاد این بیماری می­شوند. افراد و خانم‌های باردار با سابقه خانوادگی اختلالات خونریزی، باید با پزشک درباره تشخیص و درمان صحبت کنند.

علائم اختلالات خونریزی ممکن است شامل موارد زیر باشند:

هموفیلی، نوعی اختلال خونریزی ارثی و نادر است که بسته به این که چه مقدار فاکتور لخته‌کننده در خون حضور دارد، می‌تواند از خفیف تا شدید متغیر باشد. هموفیلی براساس این که کدام نوع از فاکتور لخته‌کننده وجود ندارد، به نوع A و نوع B دسته‌بندی می‌شود (فاکتور ۸ در نوع A و فاکتور ۹ در نوع B).

هموفیلی به دلیل نقص ژنتیکی در کروموزوم X ایجاد می‌شود. خانم‌ها دارای ۲ کروموزوم X هستند. خانم‌هایی که یک کروموزوم X با ژن معیوب دارند، ناقل نامیده شده و می‌توانند بیماری را به پسران خود منتقل کنند. به دلیل فعال شدن تصادفی کروموزوم، برخی از خانم‌های ناقل، بسته به این که چه مقدار فاکتور ۸ یا ۹ آن‌ها غیرفعال است، ممکن است از بدون علامت تا علامت‌دار متفاوت باشند. در واقع، برخی خانم‌ها ممکن است هموفیلی خفیف داشته باشند، اگرچه خیلی رایج نیست. آقایان یک کروموزوم X و یک کروموزوم Y دارند، بنابراین اگر کروموزوم X آن‌ها دارای ژن معیوب باشد، به هموفیلی مبتلا خواهند بود.

بیماری فون‌ویلبراند ارثی است و زمانی‌که خون فاقد فاکتور فون‌ویلبراند عملکردی باشد، ایجاد می‌شود. فاکتور فون‌ویلبراند نوعی پروتئین است که به لخته‌شدن خون کمک کرده و سایر پروتئین‌های لخته‌کننده مانند فاکتور ۸ را حمل می‌کند. این بیماری معمولاً نسبت به هموفیلی، خفیف‌تر است که هم آقایان و هم خانم‌ها را درگیر می­کند. خانم‌ها، به ویژه در دوران قاعدگی تحت­ تأثیر بیماری فون‌‌ویلبراند قرار می‌گیرند. بیماری فون‌ویلبراند براساس سطح فاکتور فون‌ویلبراند و فعالیت فاکتور ۸ در خون به ۳ نوع مختلف تقسیم می‌شود (نوع ۱، ۲ و ۳). نوع ۱ خفیف‌تر و رایج‌ترین فرم و نوع ۳ شدیدترین فرم است که رواج کم‌تری دارد.

با تشخیص زودهنگام، افراد مبتلا به بیماری فون‌ویلبراند می‌توانند زندگی طبیعی و فعالی داشته باشند. افراد با بیماری خفیف، ممکن است نیازی به درمان نداشته باشند اما باید برای مصرف داروهایی مثل آسپرین و ایبوپروفن که باعث تشدید خونریزی می­شوند، با پزشک خود مشورت کنند. نمونه‌های شدیدتر، ممکن است با داروهایی که سطح فاکتور فون‌ویلبراند را درخون افزایش می‌دهند یا با تزریق غلظت‌هایی از فاکتور لخته­‌کننده‌ی ­خون، درمان شوند. برای افراد مبتلا به بیماری فون‌ویلبراند، مشورت با پزشک قبل از جراحی، کارهای دندانپزشکی یا زایمان اهمیت دارد تا اقدامات حیاتی برای جلوگیری از خونریزی شدید انجام بگیرد. حتی ممکن است به یک متخصص خون‌شناسی، یک پزشکی که در درمان اختلالات خونی تخصص دارد، ارجاع داده شوید.